Ruch towarzyszy człowiekowi od poczęcia aż do śmierci, w różnych formach naszej aktywności. Dzięki ruchowi zaspokajamy różne potrzeby, ale również wyrażamy emocje. Ułatwia nam komunikowanie z otoczeniem niezależnie od tego czy to człowiek zdrowy, czy niepełnosprawny.

Już starożytni wskazywali jak istotne możliwości dla rozwoju intelektualnego niesie doświadczenie fizyczne płynące z ciała ludzkiego. Znaczenie ruchu wykazali i wykorzystali w praktyce wybitni pedagodzy R. Steiner, E. Jaques-Dalcroze oraz R. Laban. Pokazali nie tylko programy pedagogiczne, ale wychowali wspaniałych kontynuatorów i twórców nowych metod. Wśród nich była Weronika Sherborne, której początki metody należy szukać w praktyce szkoły R. Labana.

Sherborne opierając się na twierdzeniach mistrza, że „ruch kreatywny” manifestuje wewnętrzne stany świadomości człowieka, stworzyła własną metodę tzw. Ruch Rozwijający. Zwróciła w niej uwagę na potrzebę rozwijania prawidłowych więzi emocjonalnych między ludźmi, istotnych dla rozwoju osobowości i korygowania zaburzeń dzieci.

Terapia zaburzeń dotyczy rozwoju umysłowego, fizycznego, ruchowego i emocjonalnego. Ćwiczenia wywodzą się z naturalnych potrzeb dziecka, które zaspokajane są w kontakcie z osobą dorosłą. Z tak zwanego „baraszkowania” stworzyła system terapeutyczny.

Podstawą metody Weroniki Sherborne jest rozwijanie poprzez ruch:

1. świadomości własnego ciała,
2. świadomości przestrzeni i działania w niej,
3. dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywanie z nimi bliskich kontaktów:
   a. „z”
   b. „przeciwko”
   c. „razem”
4. ruch kreatywny.

Ćwiczenia, które są składnikami tej metody m.in. przytulanie, kołysanie, a także wiele innych, dostarczają ważnych doznań m.in. kinestetycznych, dotykowych, które dzięki naszym zmysłom warunkują zaspokojenie podstawowych potrzeb psychicznych.

„… Dla małego dziecka, a zwłaszcza upośledzonego, które jeszcze niewiele potrafi rozpoznać, te odczucia znane od zawsze …nareszcie są zrozumiałe, a więc bezpieczne” (Olechnowicz 1988 r. S. 54).

Dlatego wykorzystanie tych doznań z dzieckiem niepełnosprawnym jest oczywiste.

W metodzie tej dziecko poprzez kontrolę własnych ruchów uczy się: kształtować własną tożsamość czyli wyodrębniania własnego „ja” od „nie ja”, swobody w otaczającej przestrzeni, a bliski kontakt z drugim człowiekiem rodzi zaufanie do innych, współdziałania w grupie.

Metoda Weroniki Sherborne wykorzystując dotyk, ruch oraz wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne i społeczne oparta jest na ruchowej ekspresji twórczej R. Labana.