Menu
Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek Misjonarek
www.benedyktynki.pl
Siostry używają przy imieniu skrótu OSB (Ordo Sancti Benedicti) Zgromadzenie zakonne, habitowe.
Charyzmat: uwielbienie Boga w miłości Serca Jezusowego poprzez modlitwę oraz pracę opiekuńczo-wychowawczą i apostolską.
Hasło:
„Aby we wszystkim Bóg był uwielbiony”.
Data założenia: 24 czerwca 1917r., zatwierdzone na prawie diecezjalnym w 1928r., na prawie papieskim 1 listopada 1979r. przez papieża Jana Pawła II.
Założycielka: M. Jadwiga Józefa Kulesza.
Opis stroju: czarny habit, przepasany czarnym skórzanym paskiem, na habicie czarny szkaplerz, welon czarny biało podszyty, krzyż zawieszony na czarnej tasiemce.
Zgromadzenie liczy obecnie 302 członkinie, 23 domy w kraju i 15 za granicą. Dom Generalny mieści się w Otwocku koło Warszawy. Obok dwóch dużych domów opieki dla chłopców z upośledzeniem umysłowym w Puławach i w Ełku oraz przedszkoli w Otwocku, Gdańsku i Borkowicach, istnieje kilkanaście placówek, w których siostry podejmują katechizację i pracę parafialną.
Zgromadzenie zostało założone przez benedyktynkę Matkę Jadwigę Kulesza w Białej Cerkwi koło Kijowa, w 1917r. Początek Zgromadzenia wiąże się z opieką nad dziećmi osieroconymi podczas I wojny światowej. Siostry prowadziły w Białej Cerkwi ochronkę dla sierot. Po trzech latach – z powodu rewolucji i działań wojennych musiały opuścić Białą Cerkiew. Swą działalność rozwinęły na terenie Wołynia w diecezji łuckiej. W Łucku i Kowlu założyły dwa duże sierocińce, w których wprowadzono rodzinkowy system wychowania.
Druga wojna światowa przerwała normalny rozwój Zgromadzenia. Siostry zostały pozbawione własnych domów i możliwości pracy opiekuńczo-wychowawczej. Włączyły się do pracy charytatywnej w ramach działalności Katolickiego Komitetu Pomocy Biednym. Prowadziły kuchnię dla głodujących, szpitalik, schronisko dla starców i dzieci, komplety tajnego nauczania, służyły chorym w ich domach, wspomagały jeńców wojennych i więźniów. Dwie siostry były łączniczkami w 27 Dywizji Wołyńskiej AK.
Nowy układ granic po II wojnie światowej zmusił siostry do przeniesienia się wraz z dziećmi – ofiarami kolejnej wojny, na teren centralnej Polski. Trzeba było wszystko budować od początku. Zgromadzenie szybko zorganizowało Domy Dziecka w Puławach, Kwidzynie, Ełku i Zagórowie. W latach sześćdziesiątych władze komunistyczne jedne zlikwidowały, inne przekształciły w domy opieki dla dzieci z upośledzeniem umysłowym. Zgromadzenie odczytało te wydarzenia jako znak czasu rozwijając stopniowo nowe formy pracy wychowawczej. Siostry zwiększyły swój udział w apostolskiej misji Kościoła poszerzając zasięg pracy katechetycznej i podejmując działalność misyjną. Obok powstałego po II wojnie światowej domu w Stanach Zjednoczonych, gdzie siostry opiekują się osobami starszymi, zorganizowano placówki misyjne w Libii, Brazylii i Ekwadorze. W latach siedemdziesiątych, jeszcze w okresie panującego reżimu totalitarnego, S. Klara Staszczak wielokrotnie podróżowała w ukryciu na Ukrainę. Dzięki jej staraniom na terenach, które były kolebką Zgromadzenia powstały rozwijające się wciąż wspólnoty między innymi w Barze, Żmerynce, Szarogrodzie i Kamieńcu Podolskim.
Misje to szczególne i odpowiedzialne zadanie sióstr benedyktynek misjonarek. Podejmowana na terenach misyjnych praca, jest bardzo zróżnicowana, jednakże zasadniczy jej rys – doprowadzenie ludzi do spotkania z Bogiem – pozostaje niezmienny wobec zmienności czasu, miejsca i sytuacji.
Siostry – z powodu małej liczby kapłanów na terenach misyjnych Brazylii i Ekwadoru – podejmują szeroko rozumianą działalność duszpasterską: udzielają chrztu, Komunii św., asystują przy ślubach, ceremoniach pogrzebowych, odprawiają nabożeństwa. Przekazują nie tylko wiedzę religijną, ale także uczą wykonywania różnych prac gospodarczych, nauczają w szkole (religia, język angielski) oraz prowadzą pracę charytatywną – punkt medyczny i dożywianie dzieci ubogich w utworzonej przez siebie świetlicy. Ostatnio Siostry podjęły, zarówno w Brazylii jak i w Ekwadorze, pracę w Domu Dziecka.